Ik ging met pijn in het hart weg

Ruud, voor degenen die je nog niet kennen, stel je even voor.

Oké, ik zal vooraan beginnen. In mijn jeugdjaren wilde ik altijd boer worden. Ik had diverse ooms in de familie die boer waren en dat leek me ook wel interessant. Vandaar dat ik in 1990 naar de HAS in Deventer ging om de richting varkenshouderij te volgen. Zo kwam ik voor een stage terecht bij SaWeCo in Oirlo. Nadat ik in 1994 mijn opleiding afrondde heb ik eerst een paar jaar bij Boerenbond Ysselsteyn gewerkt als verkoopadviseur varkenshouderij om vervolgens in 1998 weer terug te keren bij SaWeCo. Toen beide bedrijven in 2008 fuseerden tot Coöperatie Vitelia was de hele club bij elkaar. In 2014 heb ik uiteindelijk de keuze gemaakt om me volledig op ons eigen bedrijf te storten. Tot die tijd heb ik het adviseurswerk met heel veel plezier gedaan. Ondanks dat ik mijn werk erg leuk vond heb ik nooit spijt gehad van de beslissing om te stoppen, maar ik ging in alle eerlijkheid ook wel met wat pijn in mijn hart weg.

Wat ben je na je vertrek bij Vitelia gaan doen?

Mijn vrouw Petra had een eenmansbedrijf, Gastouderbureau Pierewiet. In 2012 werd dit uitgebreid met Gooiendaag, dagbesteding voor ouderen. Toen we in 2014 besloten om Gooiendaag uit te breiden met een zorgwoning, besloot ik om te stoppen bij Vitelia. Ik werkte daarvoor al enige tijd parttime bij Vitelia Voeders omdat ik alle verbouwingen zelf deed. Uiteindelijk was het niet meer goed te combineren met de werkzaamheden thuis.

Door de toenemende vergrijzing en het gebrek aan goede dagbesteding voor ouderen dachten we dat hier nóg meer toekomst in zou zitten dan in ons gastouderbureau. De dagbesteding, die er destijds voor ouderen was, was vrij klinisch, in een ziekenhuisachtige omgeving en weinig sfeervol. In die omgeving voelen ouderen zich helemaal niet happy. Wij zagen kansen

Het gekke is dat, toen wij ermee begonnen, iedereen dacht dat dagbesteding afgeschaft zou worden. Dat vonden we heel vreemd omdat ouderen steeds ouder worden, langer thuis moeten blijven wonen en in aantal toenemen. We konden ons destijds nergens bij aansluiten en niemand wilde met ons in zee. Dus werden we gedwongen om zelfstandig onze plannen op te pakken. Dus zijn we in 2013 gestart met drie ouderen en een personeelslid. Dit was natuurlijk nog niet echt rendabel, maar een half jaar later zaten we volgeboekt. Voor ons een bevestiging dat er wel degelijk behoefte was aan dit type zorg.

Omdat de vraag bleef groeien en we inmiddels zelfs wachtlijsten hadden, hebben we het bedrijf in de jaren daarna verder uitgebreid. We hebben inmiddels twee locaties in Horst. Een locatie heeft 2 groepszorgwoningen met in elk huis 9 mensen en een dagbesteding van 10 personen. De andere locatie heeft twee groepen dagbesteding van elk 8 personen. Wij zorgen voor diverse activiteiten welke een gezellige invulling aan de dag geven. Denk hierbij aan bloemschikken, muziek, sjoelen, kaarten maken, borduren. Een belangrijke vaste basis voor iedere dag is dat we gezamenlijk koken en samen lekker eten.

Ouder worden doen mensen het liefst in de eigen omgeving, in het eigen huis, in de eigen buurt, in het eigen dorp. En als de tijd komt dat je in je eigen huis niet meer helemaal zelfstandig kunt wonen, dan is het fijn als er een plek is waar je een tweede thuis vindt. Het begeleiden van onze gasten in een warme en huiselijke omgeving was ons doel. En dat doen we momenteel in het oudste boerderijtje van Horst, wat ook door mijzelf is opgeknapt. Het staat er al sinds 1800 en authentieker kan het haast niet.

 Omdat we veelvuldig de vraag van ouderen kregen of ze na de dagbesteding niet bij Gooiendaag konden blijven wonen hebben we toen met dezelfde filosofie een locatie gezocht waar we zorgwoningen konden maken. Dit hebben we gerealiseerd, tegenover ons woonhuis aan de Herstraat in Horst.

Hoe ziet de taakverdeling er uit?

Samen met Petra vorm ik de directie. Mijn taken zijn grofweg omschreven, getallen, stenen en euro’s. Petra verzorgt de zorg-inhoudelijke kant en onderhoud de contacten met de gasten en medewerkers.

We hebben inmiddels 45 medewerkers in dienst en werken daarnaast met 20 vrijwilligers. In deze omvang weten we wat er leeft en wat er speelt. Het is een grote sociale familie dat maakt het werk ook erg leuk. Wij vinden het belangrijk dat er genoeg aandacht is voor onze gasten maar ook voor onze medewerkers. Onze medewerkers moeten vooral doen waar ze passie voor hebben en waar ze goed in zijn en dat is het verlenen van zorg. Voor deze werkwijze krijgen we veel waardering, daar doen we het tenslotte voor.

Ik vind het vreemd maar ook stuitend dat de waardering die wij krijgen voor ons vak er niet is voor de boeren

Ik wil toch even het bruggetje maken naar de agrarische sector. Ik vind het vreemd maar ook stuitend dat de waardering die wij krijgen voor ons vak er niet is voor de boeren. Zij doen hun werk ook met veel zorg en passie en krijgen daar nauwelijks waardering voor. Die waardering verdienen ze net zo goed als wij.

Ik denk dat ons ‘geheim’ is dat we de focus houden op datgene wat we doen, dus waar we goed in zijn. Dus niet teveel nevenactiviteiten. We hebben in de huidige constructie denk ik de maximale kleinschaligheid bereikt. Verder groeien is niet ons doel. We ondernemen vanuit gevoel en we willen binding houden.

Hoe kijk je terug op je periode bij Vitelia?

Ik denk dat ik bij Vitelia heb meegekregen hoe je een kleinschalig bedrijf moet runnen. In mijn beginjaren waren we namelijk ook met 30 medewerkers, het was één hechte familie. Leuke en erg gezellige feestjes waarbij iedereen elkaar door en door kende. Ik heb bij Vitelia altijd met plezier gewerkt, de contacten met collega’s en met de boeren waren altijd erg prettig. Ik moet wel toegeven dat mijn affiniteit met de agrarische sector na verloop van tijd wat minder wordt. Toen ik twee jaar geleden plotseling te maken kreeg met een tragisch bedrijfsongeval in mijn familie, waarbij de echtgenoot van mijn zus en haar schoonvader om het leven zijn gekomen, ben ik er weer tijdelijk ingestapt.

Ik voelde me toen geroepen om hun varkensbedrijf tijdelijk voort te zetten. Samen met mijn zoon Evert en mijn oud Vitelia collega’s hebben we dat bedrijf gerund. Vitelia heeft me toen super goed geholpen en begeleid waar ik ze nog steeds erg dankbaar voor ben. Het was een hectische tijd en een zwarte bladzijde in mijn leven.

Mijn zoon heeft nog een periode stage gelopen bij Vitelia. Toen hij thuiskwam kwam hij verwondert naar me toe en zei: “Pap ze zijn jou nog niet vergeten bij Vitelia, ik hoor alleen maar goede dingen over jou.” Dat vind ik mooi en leuk om te horen.

Ik zeg altijd tegen mijn kinderen, iets wat je graag doet daar wordt je vanzelf goed in

Ik heb mijn werk als verkoopadviseur altijd graag gedaan en ook in mijn huidige rol voel ik me prima thuis. Ik zeg altijd tegen mijn kinderen, iets wat je graag doet daar wordt je vanzelf goed in. In ons bedrijf is dat ook zo Petra en ik vullen elkaar prima aan. Ieder heeft zijn eigen kwaliteit en passie voor wat we doen. Onze drie kinderen, Evert (23), Maxim (22) en Anke (19) hebben vooralsnog geen interesse om het bedrijf over te nemen. Dit is ook hun eigen vrije keuze, we gaan dat ook niet stimuleren of forceren.