Hoe gaat het met...Hendrik Maas

Het allerleukste vind ik nog steeds het helpen van mensen

Voor degenen die je nog niet kennen, vertel even wie je bent.

Ik ben Hendrik Maas, 58 jaar en woon samen met mijn vrouw Thea in het mooie Swolgen. Ik ben daar geboren en getogen en opgegroeid in een boerengezin met vijf kinderen. We hadden thuis een gemengd bedrijf waar ik altijd heb meegeholpen, zowel op het land als in de varkensstal.

Het was dan ook voor de hand liggend dat ik na het behalen van mijn mavo diploma naar de Middelbare Landbouwschool in Horst ging. Toen ik deze had afgerond moest ik eerst in militaire dienst. Zoals gezegd werkte ik in mijn vrije tijd veelal mee op het bedrijf en had ook wel interesse om het bedrijf over te nemen. Maar omdat mijn ouders destijds nog te jong waren om te stoppen ben ik buitenshuis werk gaan zoeken.

Vrachtwagenchauffeur dat leek me wel wat. Maar na een jaar had ik hier wel genoeg van en bleek dit toch niet echt iets voor mij. Ik hoorde via via dat SaWeCo een medewerker zocht voor in de winkel in Swolgen. Dit omdat de toenmalige bedrijfsleider Rein Poels met pensioen ging. Ik heb meteen gebeld.
Ik weet het nog goed, het was ergens in januari 1987. Ik was met de vrachtauto, voor het transportbedrijf waar ik voor werkte, in het koude Zweden en belde vanuit een telefooncel met Paul Kessels. Paul was de toenmalige voorzitter van SaWeCo en woonde net als ik in Swolgen, ik kende hem dus goed. Vervolgens werd ik uitgenodigd voor een gesprek met het bestuur en met zaakvoeder Jan Rutten. Het was op het eerste oog een ‘zware’ delegatie, maar het was een erg prettig gesprek. Hierin ging het er vooral over ‘van wie ik dur enne was’ en nauwelijks over datgene wat ik gestudeerd had. Het was snel rond en ik kon beginnen. Jan Nelissen volgde Rein Poels op als bedrijfsleider en ik werd zijn rechterhand in de winkel.

Op de foto: Thei Curvers (ex-collega van Hendrik bij Vitelia Winkel Swolgen) en Hendrik Maas.

Waar denk je aan terug als je terugkijkt op je Vitelia-periode?

Ik heb altijd met veel plezier bij Vitelia gewerkt. Het was een gezellige club van betrokken medewerkers waarbij de boer hoog in het vaandel stond. In de beginjaren dat ik in Swolgen werkte had ook 95% van onze klanten affiniteit met de agrarische sector.
Later, toen we ons assortiment zijn gaan uitbreiden en de winkel hebben verbouwd en verplaatst naar de twee loodsen tegenover de oude winkel, werd dit anders. Steeds meer particulieren wisten de weg naar onze winkel te vinden. We moesten wel verbreden, want ook toen nam het aantal boeren al af. We zijn ons gaan specialiseren in tuin- en parkmachines en hebben toen een werkplaats ingericht. We probeerden van alles om aan de steeds veranderende vraag van de klant te voldoen en we bleven groeien.

Ik weet nog dat houten tuinmeubelen in de mode kwamen. Voor ons tot op dat moment een ‘vreemd’ product. We zagen kansen dus we kochten een aantal containers teak tuinmeubelen in, rechtstreeks vanuit China. Uiteindelijk bleek het aanbod groter dan de vraag en ook de kwaliteit was niet best, waardoor we ze in de opruiming moesten doen. Maar… we hadden het wel geprobeerd en niet alles kon een succes worden.

Wat vond je het mooiste aan je baan bij Vitelia?

Het allerleukste vond en vind ik nog steeds het helpen van mensen. Ik had van veel dingen verstand en wat ik niet wist dat wilde ik leren. Boeren hoefde ik niets te leren wat techniek aangaat, zij wisten wel hoe iets in elkaar zat of hoe iets gerepareerd moest worden. Ook advies aangaande bemesting, of welk gewasbeschermingsmiddel tegen welk onkruid toegediend moest worden, leerde ik deels van de boeren. Later, toen we ons meer gingen richten op de particuliere markt, heb ik daar veel profijt van gehad. We deden alles met gezond boerenverstand. Het is toch fantastisch dat je een oplossing vindt voor een probleem of vraag van een klant. We deden ons uiterste best om de klant verder te helpen. Ik herinner me nog een bijzonder moment in 1992. De Maas trad toen ver buiten zijn oevers waardoor er in de omliggende dorpen aan de Maas flink wateroverlast was. We zijn toen zelf met onze bus laarzen en dompelpompen gaan halen bij Agri Retail in Ede. Mensen in onze regio waren in nood en dus konden we niet wachten tot onze leverancier de bestelling een keer kwam brengen. We wilden helpen en snel. Dit initiatief werd enorm gewaardeerd. En niet onbelangrijk we verdienden er ook nog wat aan.

Je hebt een switch gemaakt in je carrière hoe is het zo ontstaan?

In 2015 hebben we de winkel in Swolgen gesloten en zijn toen verhuisd naar Horst. Men dacht dat Horst, pal naast de A73, een betere locatie zou zijn met een groter voorzieningsgebied. Omdat de winkel tegenover InterChalet kwam te liggen moesten we wel ons assortiment aanpassen. We gingen ons vooral specialiseren in tuin- en dierbenodigdheden. Het was een prachtige ruime en overzichtelijke winkel en er waren kosten nog moeite gespaard aan de inrichting. Toch bleek de verhuizing achteraf niet de beste keuze. Voor de boer hadden we inmiddels niet meer het complete assortiment, hierdoor bleven zij dus weg. Maar ook particulieren kwamen er onvoldoende. Uiteindelijk besloot de directie in 2017 om de winkel te sluiten en moest ik noodgedwongen op zoek naar ander werk. Jammer, en ik herinner me nog goed de woorden van mijn onlangs overleden schoonvader, die in Nederlands-Indië heeft gediend. Hij vertelde dat wij Nederlanders daar niets te zoeken hadden. Dat gevoel overheerst ook bij mij als ik terugdenk aan de verhuizing van de Vitelia Winkel naar Horst.

Vertel eens iets over je nieuwe baan

In november 2018 belde Ron Martens me op of ik geen interesse had om bij Martens Asperges te komen werken. Martens Asperges groeide enorm en ze zochten iemand om personeel te werven en dit te coördineren, aan te sturen en te controleren. Ze wilden de overstap gaan maken van Poolse naar Roemeense werknemers. Roemeense medewerkers waren er in tegenstelling tot Poolse werknemers meer voor handen. Omdat samenwerken en huisvesten van medewerkers uit beide landen moeilijk is moesten we ons meer gaan oriënteren op Roemenië.

Het eerste wat ik moest doen was mensen werven in Roemenië. Samen met Ron en boekhouder Jos Versteegen ben ik naar Roemenië gegaan. We kwamen daar aan in een dorpje, niet ver van Boekarest. Het was koud, modderig en allemaal erg armoedig er waren nauwelijks harde wegen en de huizen hadden niet eens een huisnummer.

Als eerste hebben we contact gezocht met de plaatselijke burgemeester. We hebben hem uitgelegd wat onze plannen waren en met zijn toestemming hebben we flyers verspreid en daaropvolgend een bijeenkomst gehouden. Ik herinner me nog goed het vervallen en troosteloze gemeenschapshuis.

Maar het werkte wel. De mensen kwamen uit hun huizen want ze zochten werk, het gemeenschapshuis stroomde vol. We hebben uiteindelijk 25 medewerkers aan onze inspanningen overgehouden, het begin was er. De basis was gelegd en geleidelijk aan werden het er steeds meer want ieder jaar brachten deze medewerkers weer nieuwe arbeidskrachten mee.

Hoe ziet jouw dag er nu uit?

Mijn dag begint ’s morgens vroeg en eindigt laat in de avond. Om 6 uur ’s morgens begin ik met het controleren en scannen van pasjes. Zo weet ik of iedereen aanwezig is en ontdek ik snel of er niemand in bed is blijven liggen.

We bieden onze medewerkers onderdak in eigen units op de camping. Dus ik weet snel degene die verstek laten gaan op te speuren en haal ze zo nodig uit bed. Ik heb een hekel aan ongemotiveerde medewerkers en dat maken we helaas ook wel eens mee. Mijn taak is het om ze dan op te trommelen. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat iemand ziek is en dan regelen we, indien nodig, een bezoek aan een dokter. We regelen tevens ook veel randzaken voor onze mensen. Dit varieert tot het aanmaken van een banknummer tot het ondersteunen bij problemen met het thuisfront. We willen onze 120 arbeidskrachten zoveel mogelijk faciliteren zodat ze optimaal kunnen functioneren.
De aspergevelden, ongeveer 140 hectare, liggen verspreid in Noord-Limburg, Oost Brabant en net over de grens in Duitsland. Ik pendel de hele dag op en neer tussen deze percelen om de mensen te controleren of ze hun werk goed doen en voldoende kilo’s van het land halen. In de avond maak ik de planning voor de volgende dag en stuur deze vervolgens naar de teamleiders.

Wat vind je leuk aan je nieuwe baan?

Ik krijg energie van de dynamiek en gedrevenheid die er binnen het bedrijf is. De lijnen zijn kort en we kunnen snel dingen regelen en beslissingen nemen en vervolgens daarna handelen. Er gebeurt heel veel op een dag, geen dag is hetzelfde.

Ik heb de switch in mijn werk vrij gemakkelijk kunnen maken. Natuurlijk was het moeten stoppen bij Vitelia in eerste instantie een flinke tegenslag. Ik was vooral teleurgesteld, maar ik heb daarna de draad weer snel opgepakt en heb het achter me kunnen laten. Sommige klanten van toen zien me nog wel eens als ‘Hendrik van d’n Bond’ en ze vragen sporadisch nog wel eens om mijn advies. Dat vind ik wel grappig.
Nee, spijt heb ik nergens van. Ik heb bij Vitelia een mooie tijd gehad, maar ik heb ook nu veel plezier in mijn werk. De aspergeteelt is een seizoensgebonden product en dat zorgt ervoor dat ik ieder jaar gedurende zes maanden flink moet aanpakken. In deze periode maak ik veel uren en heb ik weinig tijd voor andere dingen. In de resterende maanden van het jaar verveel ik me ook niet, dan komen mijn hobby’s zoals mountainbiken, wandelen en op vakantie gaan met Thea weer volop aan bod. Daarnaast participeer ik in de VOF Café Maos waarvan mijn broer Eduard de hoofduitbater is en daar waar nodig help ik graag mee met het runnen van het café in mijn woonplaats Swolgen.

Maar als ik dan toch ergens spijt van mag hebben… dan is het dat ik niet verder heb doorgeleerd en bijvoorbeeld een bredere technische opleiding heb gevolgd.

Hoe zie jij jouw toekomst?

Verdere uitbreiding bij Martens Asperges zie ik niet zo snel gebeuren. Maar ik zie ons wel verder mechaniseren, dat is noodzakelijk zelfs. We hebben vorig seizoen al geprobeerd om de asperges volledig mechanisch te oogsten maar dat is vooralsnog mislukt. De ontwikkelingen staan niet stil! Binnen afzienbare tijd moeten we er toch aan geloven, daarvan ben ik overtuigd. Het is noodzakelijk want goed en voldoende personeel wordt in de toekomst steeds schaarser. De welvaart stijgt ook in landen als Polen en Roemenië. Hierdoor worden de eisen van de arbeidsmigranten ook groter of ze komen zelfs niet meer naar Nederland.

Om aan al deze eisen te kunnen voldoen zal de prijs van de asperges ook omhoog moeten, anders wordt het een lastig verhaal. Met andere woorden om de asperges van het land te krijgen en betaalbaar te houden is mechaniseren dus een must.